CANNECT

Wanneer het leefgroepgebeuren onder druk komt te staan door spanningen tussen jongeren in de groep, willen we kansen creeëren om die spanning letterlijk weg te laten stromen. Met deze groep jongens wilden we kijken of het hen wel nog lukte om in elkaars aanwezigheid samen te beleven, of het nog lukte om rekening te houden met elkaar. Ze deelden aan het begin van het traject dat hun dag geslaagd zou zijn als het hen zou lukken om samen plezier te maken, als het hen zou lukken om het vandaag gezellig te houden. Het avontuur, de speelsheid mogen toelaten en wij die los lieten in vertrouwen, gaf hen de nodige ademruimte en stimuleerde hun enthousiasme. ‘Samen de grenzen wat aftasten’ zien we namelijk ook als een manier van verbinding voelen onderling. Liever dan onderling elkaars grenzen voortdurend af te tasten. Zo’n dag samen beleven zal misschien niet alle spanningen in het dagdagelijkse leefgroepgebeuren oplossen. Maar het samen delen van verhalen achteraf tegen begeleiders of andere jongeren in de groep zorgt dat dit groepje jongeren in hun herinnering en hun gedeelde belevenissen eigenlijk altijd een stukje verbonden zal blijven.

Ik had leuke en bijzondere ervaringen opgedaan die we in onze leefgroep niet hadden. We werden uitgedaagd voor avontuurlijke activiteiten, waarbij we als groep moesten samenwerken. We zijn meer te weten gekomen van elkaar. Hebben samen gelachen. Ik vond de dropping het leukst. De vriendschapsband die sterker is geworden. We hebben elkaar beter leren kennen en leren omgaan met elkaar. Het was heel leuk. Veel bij geleerd zoals omgaan met de communicatie.

Onder de bomen, in het zachte groen vonden wij rust, een plek om niets te doen. Stroomaf, zo werd het kamp genoemd. Waar stilte en kalmte om ons heen woonden. In Wellin, ver van het alledaagse geluid, lieten we zorgen en drukte achter ons uit. Elke stap die we zetten, bracht ons meer, naar een rust, diep vanbinnen, keer op keer. We luisterden naar de fluistering van de wind, vonden vrede die ons verbindt. Door stil te zijn, door adem en tijd, werd ons hart licht en onze geest bevrijd. Of het nu wandelen was of gewoon zijn, Elke manier bracht ons dichterbij het fijn. In de natuur, in de stilte om ons heen, voelden we ons sterk maar ook sereen. Dank aan de plek, en aan elkaar voor de rust die we vonden, zo wonderbaar Stroom af was meer dan slechts een kamp het was een reis naar mijn innerlijke lamp. E.D. - Jongere (16 jaar) schreef een gedicht over haar ervaring aan het programma 'Stroomaf'.